Eens op een checkpoint...

Zo elke zomer waag ik mijn kans weer om mijn familie te zien. Na een reis van ongeveer 7 uur met de autodeur de Sinaï woestijn, kwam ik aan de beruchte en meest gehate checkpoint ooit: "Ma'abar Rafah".
Elke keer als ik daar aankom, voel ik weer zo machteloos en misselijk. Alle auto's moeten op kilometer afstand van de checkpoint stoppen voor een gigantisch hek waar Egyptische soldaten staan. Na het betalen van $35 voor mijn uitgangsvisum (want ik nu Egypte verlaat) en het lopen van een kilometer met al mijn koffers, kom ik aan de Egyptische checkpoint. Meteen is je paspoort van je afgenomen en komen al je koffers op de loopband terecht voor een "speciale behandeling".
Zoals altijd, word ik door de eerste soldaat van top tot teen gefouilleerd,daarna langs de detector, en dan weer door een tweede soldaat gecheckt. Bij het zag ik dat de al behoorlijk druk was. Ik denk dat er ongeveer 200 gezinnen waren, dus ongeveer 1000 mensen.
Het standaardbeeld van een enorm plein in de woestijn afgebakend deur elektrische hekken met overal opengevouwen kartonnen tientallen mannen, vrouwen, kinderen en bejaarden slapen, de muggen en de vliegen die maar niet weggaan, de ondraagbare stank die van de toiletten komt, de afval die je overal ziet, en niet te vergeten de 47 graden hitte. Mijn oh zo openlucht gevangenis. Maar dat ik misschien mijn familie mag zien en mijn land zou kunnen voelen is al die ellende waard, voor mij en voor alle anderen.
De procedure is mij bekend: je moet een formulier invullen waar je al je gegevens opschrijft: waarom je naar Gaza wilt,wat je daar doen, wie je gaat bezoeken, hoe lang je van plan bent te blijven en van je deel van een organisatie. Je levert het formulier in en zoekt een doos op. Niet te spreken over de vernederingen en de manier waarop de Egyptenaren ons behandelen. Vragen over jepaspoort, hoe lang het duren van waarom je zelfs voor water moet betalen zijn zeer onwelkom. Je moet dankbaar zijn dat je hun land in mag om naar die van jouw door te reizen. Na het inleveren van je paspoort en je formulier begint je dagdroom dat je al in Palestina bent. De Egyptenaren de Israëliërs op de hoogte van het aantal wachtende mensen.
De vervolgprocedure is als volgt: de Israëliërs sturen een bus waar slechts 45 mensen in kan. De afstand tussen de twee checkpoints is minder dan 100 meter. De bus, na het passeren van de tanks en de Egyptische hekken, stopt op 50 meter afstand. Het is nog steeds 47 graden. Hier de Egyptische vlag in een Israëlische. Het is ook precies hier ik tranen in mijn ogen krijg, wil dit is mijn eerste stuk Palestina.Soldaten omsingelen de bus die "gefouilleerd"is: met een metalendetector worden en de onderkant van de bus gecheckt. Een paar soldaten stappen in. Treiterend en de doorgegeven dat we ons nu op Israëlisch territorium bevinden. Na anderhalf uur verstikking komen we aan op de Israëlische checkpoint 50 meter verderop. Per vijf personen moet je de bus uit. Er is een stippellijn op de grond getekend, je moet lopen. Aan de kanten van de stippellijn staan er soldaten met hun klatsjinkovs. Als je afwijkt, is de kans groot dat je iets aan het beramen bent, en wordt er op je geschoten. Aan het einde van de stippellijn is er een detector. Als je voor de test slaagt, moet je de bus weer in en tien meter verderop weer per 5 de"douane" in, waar je dus weer gefouilleerd wordt, vernederd en vernederd. Dan moet je weer gaan wachten. De afgelopen 7 "afwijzingen" kwam ik niet verder dan hier. Deze procedure, 100 meter van de Egyptische grens naar de Israëlische, kan minimaal 48 uur tot 6 weken duren. Bij de Israëliërs echt hun best doen, rijden er per dag 6 bussen wat neerkomt op een maximum van 270 mensen per dag. Mocht je het wachten zat zijn,van het niet meer aankunnen bij de Egyptische checkpoint, dan kun je egypte weer in als je "afgewezen" gebogen deur de Israëliërs.Iedereen is dus gedoemd de procedure af te maken. Ik dacht dat ik maximaal 3 dagen bij de Egyptenaren zou de rol van ik uit Europa kom, en waarschijnlijk wordt voorgetrokken;ook al wist ik dat er mensen die al 6 nachten hadden. Elke seconde die je daar doorbrengt is een seconde teveel. Je zit vast in een kooi in de woestijn,geen dak boven je hoofd, zeer zuinig met eten en drinken, kinderen huilen, twee miskramen, geen medische hulp, de stank en de hitte,de vliegen, de hekken om je heen. Elke dag komen er meer mensen bij. Je zit vast in een val en jij bent de prooi. Iedereen wil weg en iedereen wilen.
Als beesten hangen we aan de, hekken op een signaal die ons misschien ver gaat. Mijn maximum 3 dagen in 14 dagen. Ik viel 5 kilo af. Ik heb de bus in. Ik was moe, maar vastberaden. Mijn wilskracht is niet stuk. Bij het uitstappen krijg je je passpoort weer terug, je gaat het douanegebouw in,een grote zaal met airco: het Paradijs! Er is een kraan met koud water. Voor eventjes, herinner je je mensheid. Behalve een T-shirt en een broek,heb ik voor de rest niets aan. Geen schoenen, geen hoofddoek, geen riem, geen horloge. De tijd telt niet meer. Ik moest een hokje in, door twee van top tot tiener gewapende soldaten. De hokje inging van ik wapens bij me heb. Ik glimlachte. Hij heeft me helemaal, zelfs in mijn haren; je weet het nooit, misschien verberg ik daar chemische kernwapens. Na een ondervraging van ongeveer twee uur deur de douaneofficier over wat ik in Gaza wil doen, moest ik gaan wachten. Erg ging ik op de grond zitten;de airco was zo heerlijk dat ik in slaap viel. Ik werd wakker door de legerofficier, wil na de douane-check,moet je worden door het leger. Hij herkende mij, twee jaar achter elkaar had hij mij uitgezet. "Shalom koppig, wat brengt je terug naar Israël?". "Ik mis de lucht van Palestina". Ik bofte ontmoette hem. We kennen, de we mij niet lang te bes. Het drie kwartier; vergeleken met de standaard 5 uur viel het me. Wij vaak hebben discussies gehad, en soms konden we elkaar lachen,hoe gek het ook klinkt. Hij kan maar niet wat mij elk jaar pusht om dit gedoemde stuk aarde te komen. Dat meldt de gemeente Nederland. Ik
legde uit dat ik niet alléén mijn familie mis,maar ook de zee,de stenen, de lucht,de bloemen die niet meer groeien en de kinderen die niet meer lachen, alles wat bijzonder Palestina,maakt en dat ze niet van mij af gaan zijn. Ik legde uit dat geloven in je eigen rechtvaardigheid een wilskracht is die nimmer afgebroken kan.' Ik sterf liever op mijn voeten dan op mijn knieën te leven', aldus ik. Het leuke van deze officier is dat hij niet agressief is ik de zin, hij is redelijk tolerant. Ik moest weer wachten. Na ongeveer vier uurtjes, kreeg ik mijn paspoort terug met 2 afwijzingen: eentje van de douane en eentje van het leger. Er was een bevel van de Knesset (Israëlisch parlement) dat geen Palestijn uit Europa de Gaza-strook in mogen. Toen ik de befaamde reed stempel zag, was ik ademloos. Alsof mijn hart in mijn kiel enorm kwam te zitten en slechts stikstof mijn lichaam inging. Zo machteloos. Ik heb me zo gebroken, zo dichtbij en toch zo ver weg. Ik kan me goed herinneren dat ik hiel harde vloekte tegen twee soldaten. Toch hielp dat niet,je wordt als een hond weer de bus ingegooid,en pas daar barstte ik in tranen uit. Alle onrechtvaardigheid en beledigingen,het gevoel van hulpeloosheid,verdriet en af en toe, alles kwam naar boven. Ik kon niet meer stoppen met huilen tot aan de Egyptische checkpoint. Ik heb hier weer $35 voor mijn ingangsvisum, want ik weer op Egyptische grond. Na drie uurtjes ondervraging over waarom ik uitgewezen ben door de Israëliërs en het humphrey van mijn bagage, mocht ik "Ma'abar Rafah" verlaten. Naar Caïro, en gelijk door naar Amsterdam.Tot volgend jaar.